22. Hukuk Dairesi 2017/22540 E. , 2019/15085 K.

[İctihat]

22. Hukuk Dairesi 2017/22540 E. , 2019/15085 K.

'İçtihat Metni'


MAHKEMESİ :Asliye Hukuk (İş) Mahkemesi


Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, müvekkilinin davalı işyerinde 01/01/1982-14/10/2005 tarihleri arası aralıksız olarak çalıştığını ve iş sözleşmesini emeklilik nedeniyle feshettiği beyanla fark kıdem tazminatı, yıllık ücretli izin, fazla mesai, hafta tatili, ulusal bayram ve genel tatil ücretleri ile toplu iş sözleşmesinden kaynaklanan alacaklarının davalıdan tahsilini talep etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, davanın reddini savunmuştur.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan delillere ve bilirkişi raporuna göre, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Karar davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bentlerin kapsamı dışındaki temyiz itirazlarının reddine karar vermek gerekmiştir.
2-Fazla çalışma yaptığını iddia eden işçi bu iddiasını ispatla yükümlüdür. Fazla çalışmanın ispatı konusunda işyeri kayıtları, özellikle işyerine giriş çıkışı gösteren belgeler, işyeri iç yazışmaları delil niteliğindedir. Ancak, fazla çalışmanın yazılı belgelerle kanıtlanamaması durumunda tarafların, tanık beyanları ile sonuca gidilmesi gerekir. Bunun dışında herkesçe bilinen genel bazı vakıalar da bu noktada göz önüne alınabilir. İşçinin fiilen yaptığı işin niteliği ve yoğunluğuna göre de fazla çalışma olup olmadığı araştırılmalıdır.
Fazla çalışmanın yazılı delil ya da tanıkla ispatı imkan dahilindedir. İşyerinde çalışma düzenini bilmeyen ve bilmesi mümkün olmayan tanıkların anlatımlarına değer verilemez.
Yukarıda fazla çalışmanın ispatı konusunda anlatılan ilkeler, ulusal bayram ve genel tatil ile hafta tatili günlerinde yapılan çalışmaların ispatı açısından da geçerlidir.
Somut olayda beyanlarına itibar edilen davacı tanıklarının, hafta tatili alacağı yönünden “genellikle hafta sonları çalışma oluyordu” şeklindeki beyanlarına göre davacının sürekli hafta tatili çalışması yaptığına dair kabulün isabetli olmadığı anlaşılmış olup söz konusu beyanlara göre davacının ayda 3 hafta sonu çalıştığı değerlendirilerek dava konusu hafta tatili talebi hesaplanmalıdır.
Yine dava konusu ulusal bayram ve genel tatil alacakları yönünden beyanları hesaplamaya esas alınan tanıkların davacının çalışma şekli ve süresi ile ilgili hesaplamaya elverişli şekilde beyanda bulunmadıkları, davacının da tanık beyanı dışında başkaca delil ibraz edemediği görülmekle ulusal bayram ve genel tatil alacağının reddine karar verilmesi gerekirken kabulü ile hüküm kurulması hatalıdır.
3-Ödeme itirazı yargılamanın her aşamasında ileri sürülebilir. Kural olarak, yargılama aşamasında sunulmayan deliller, temyiz veya karar düzeltme aşamasında sunulamazlar. Bu kuralın tek istisnası, dayanılıp sunulan delilin o davaya konu olan borcu kesin olarak ortadan kaldıran bir nitelik taşımasıdır. Borcun ödendiğini gösteren makbuz veya ibraname bu istisnanın tipik örneğidir. (Yargıtay Hukuk Genel Kurulu 27.01.2010 tarih 2009/9-586 esas-2010/31 karar sayılı kararı )
Somut olayda, 14/05/2014 havale tarihli bilirkişi raporuna karşı davalı işveren tarafından 17/06/2014 havale tarihli dilekçe ile itiraz edildiği ve söz konusu dilekçe ekinde dava konusu ikramiye ve ilave tediye alacaklarına ilişkin ödeme tahakkukları içeren bordrolar ibraz edildiği ancak ek raporda bu ödeme belgelerine dair değerlendirme yapılmadığı anlaşılmıştır.
Saptanan bu durum karşısında ve yukarıda açıklanan maddi ve hukuki olgular göz önünde tutulduğunda, davalının dosyaya sunduğu belgeler konusunda yeni bir değerlendirme yapılması gerekirken yazılı şekilde karar verilmesi doğru görülmemiştir.
4-Mahkemece, yapılan yargılama sonucunda kıdem tazminatı ve yıllık ücretli izin alacakları yönünden davalı tarafça banka aracılığı ile yapılan ödemeler mahsup edilerek ıslah ile artırılan söz konusu alacaklarla ilgili fazlaya ilişkin taleplerinin reddine karar verilmiş ise de davalı taraf lehine reddedilen miktarlara göre vekalet ücreti takdir edilmemesi isabetli olmayıp bozmayı gerektirmiştir.
5-Karar tarihinde yürürlükte bulunan Avukatlık Asgari Ücret Tarifesinin 13. maddesinde Tarifenin ikinci kısmının ikinci bölümünde gösterilen hukuki yardımların konusu para veya para ile değerlendirilebiliyor ise avukatlık ücreti, davanın görüldüğü mahkeme için Tarifenin İkinci Kısmında belirtilen maktu ücretlerin altında kalmamak kaydıyla (yedinci maddenin ikinci fıkrası, dokuzuncu maddenin birinci fıkrasının son cümlesi ile onuncu maddenin son fıkrası hükümleri saklı kalmak kaydıyla,) Tarifenin üçüncü kısmına göre belirleneceği ancak hükmedilen ücretin kabul veya reddedilen miktarı geçemeyeceği düzenlenmiştir.
Somut olayda, davacının reddedilen alacak taleplerinin toplam tutarının 3.819,84 TL olduğu, buna göre davalı lehine Avukatlık Asgari Ücret Tarifesinin 13. maddesine uyarınca 1.500,00 TL vekalet ücretine karar verilmesi gerektiği halde 482,00 TL vekalet ücretine hükmedilmesi de hatalı olup, bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda gösterilen sebeplerle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 04/07/2019 tarihinde oybirliği ile karar verildi.