22. Hukuk Dairesi 2016/13303 E. , 2019/11967 K.

[İctihat]

22. Hukuk Dairesi 2016/13303 E. , 2019/11967 K.

'İçtihat Metni'
MAHKEMESİ :Asliye Hukuk (İş) Mahkemesi
DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, davacının davalıya ait işyerinde çalıştığını, iş sözleşmesinin davalı işveren tarafından haklı bir neden olmadan feshedildiğini ileri sürerek kıdem tazminatı ve ihbar tazminatı ile birlikte bir kısım işçilik alacaklarının hüküm altına alınmasını talep etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan deliller ve bilirkişi raporu doğrultusunda davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz Başvurusu:
Kararı, davalı vekili temyiz etmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalı vekilinin aşağıdaki bentlerin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Taraflar arasında davacının fazla çalışma ve hafta tatili ücretine hak kazanıp kazanmadığı noktasında uyuşmazlık bulunmaktadır.
Fazla çalışma yaptığını iddia eden işçi bu iddiasını ispatla yükümlüdür. İşçinin imzasını taşıyan bordro sahteliği ispat edilinceye kadar kesin delil niteliğindedir. Bir başka anlatımla bordronun sahteliği ileri sürülüp ispatlanmadıkça, imzalı bordroda görünen fazla çalışma alacağının ödendiği varsayılır.
Fazla çalışmanın ispatı konusunda iş yeri kayıtları, özellikle işyerine giriş çıkışı gösteren belgeler, iş yeri iç yazışmaları, delil niteliğindedir. Ancak, fazla çalışmanın bu tür yazılı belgelerle ispatlanamaması durumunda tarafların dinletmiş oldukları şahit beyanları ile sonuca gidilmesi gerekir. Bunun dışında herkesçe bilinen genel bazı vakıalar da bu noktada gözönüne alınabilir. İşçinin fiilen yaptığı işin niteliği ve yoğunluğuna göre de fazla çalışma olup olmadığı araştırılmalıdır.
İşyerinde çalışma düzenini bilmeyen ve bilmesi mümkün olmayan tanıkların anlatımlarına değer verilemez.
Öte yandan, yukarıda fazla çalışmanın ispatı konusunda anlatılan ilkeler, hafta tatili günlerinde yapılan çalışmalar açısından da geçerlidir.
Somut uyuşmazlıkta, tanık anlatımlarına itibar edilerek hesaplanan fazla çalışma ücreti ve hafta tatili ücreti hüküm altına alınmıştır. Ne var ki, yargılama sırasında dinlenen davacı tanıklarından Davacı tanığı ... davacının komşusu olduğunu, diğer davacı tanığı ... ise davacının köylüsü olduğunu ifade etmiş olup, davacı ile aynı işyerinde çalışmayan tanıkların davacının çalışma düzenini bilmeleri mümkün değildir. Davacı tanığı ... davacı ile bir hafta birlikte çalıştığnı, tanık ... ise iki yıl birlikte çalışığını ifade etmiştir. Şu halde davacı ile aynı işyerinde çalışmayan tanıkların anlatımına itibar edilemeyeceği açıktır. Diğer taraftan tanık ... ile ...’in beyanlarına davacı ile birlikte çalıştıkları süre ile sınırlı olarak itibar edilebileceği açıktır. Hal böyle iken mahkemece anılar tanıkların Sosyal Güvenlik Kurumu kayıtları getirilerek davacı ile birlikte çalıştıkları süre ile sınırlı olarak fazla çalışma ve hafta tatili günlerinde çalışma iddiasının ispatlanıp ispatlanamadığı noktasında bir değerlendirme yapılmalıdır. Eksik inceleme ile sonuca gidilmesi yerinde değildir.
Ayrıca somut olayda, tanıkların davacının haftada kaç gün çalıştığına yönelik herhangi bir beyanı olmadığı halde, davacının yedi gün çalıştığı benimsenerek haftalık 28,5 saat fazla çalışma yaptığı sonucuna varılması isabetsizdir.
Kabule göre ise, hükme esas alınan bilirkişi raporunda davacının yedi gün (ara dinlenme süresinin mahsubundan sonra) günde 10,5 saat çalışarak haftada 28,5 saat fazla çalışma yaptığı kabul edilmiş ise de, raporda ayrıca mükerrer hesaplama sonucunu doğuracak şekilde hafta tatili ücreti hesaplandığı tespit edilmektedir. Fazla çalışma ücretinin hesabında hafta tatili gününün (7,5 saatlik kısmının) dışlanması gerektiği göz önüne alınmadan, anılan sürenin hem fazla çalışma hem hafta tatili hesabında dikkate alınması hatalıdır.
3-Taraflar arasındaki bir diğer uyuşmazlık yıllık izin ücreti noktasındadır.
Hükme esas alınan bilirkişi raporunda, davalı tarafın sunduğu izin formlarına göre davacının kullanmadığı yıllık ücretli izni bulunmadığı, ancak davalının cevap dilekçesinde “davacının 06/10/2014 gününde işi gereği devriye gezmesi gerekirken yaklaşık 10 saat boyunca devriye gezmediğini ve taşan su deposunu görmediğini” beyan ettiği, bu beyan karşısında davacının 01/10/2014-16/10/2014 tarihleri arasında izin kullandığına dair izin formuna itibar edilemeyeceği gerekçesiyle, yıllık izin ücreti hesaplanmıştır. Ne var ki, davacı dava dilekçesinde yıllık izinlerini kullanmadığını ifade etmekle birlikte hangi dönemde izin kullanmadığını açıklamamıştır. Hal böyle iken 6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri Kanununun 31. maddesi çerçevesinde davacı asil çağrılarak, özellikle 01/10/2014-16/10/2014 tarihlerini kapsayan yıllık izin formu da gösterilmek suretiyle beyanının alınması, anılan dönemde yıllık izin kullanıp kullanmadığı hususu açıklığa kavuşturularak sonucuna göre anılan izin formuna itibar edilip edilmeyeceği yönünde karar verilmesi gerekirken, yazılı şekilde hüküm kurulması yerinde değildir.
Temyiz edilen kararın belirtilen sebeplerle bozulması gerekmiştir
Sonuç: Temyiz olunan hükmün yukarıda açıklanan sebeplerden BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 28.05.2019 tarihinde oybirliği ile karar verildi.