9. Hukuk Dairesi 2016/2003 E. , 2019/11470 K.

[İctihat]

9. Hukuk Dairesi 2016/2003 E. , 2019/11470 K.


'İçtihat Metni'

MAHKEMESİ :İŞ MAHKEMESİ

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz taleplerinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
YARGITAY KARARI
A) Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, müvekkilinin davalı şirkete ait işyerinde 01/06/1999-11/01/2012 tarihleri arasında satış sorumlusu ve mağaza yetkilisi olarak, cumartesi günleri de dahil olmak üzere haftada 6 gün 08:30 ila 18:30 saatleri arasında, en son brüt 1.565,06 TL aylık ücretle çalıştığını, davalı işveren tarafından hiçbir haklı neden gösterilmeden işten çıkartıldığını ancak müvekkilinin almaya hak kazandığı tazminat ve bir kısım işçilik alacaklarının ödenmediğini ileri sürerek, kıdem ve ihbar tazminatları ile ücret, fazla mesai, hafta tatili ve yıllık izin alacaklarının davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.
B) Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, davacının müvekkili şirkette 05/10/2000 tarihinde işe başladığını, 01/08/2001 tarihinde kendi isteği ile işten çıktığını, 28/09/2001 tarihinde yeniden işe girdiğini ve 19/01/2012 tarihine kadar sekreter-büro elamanı olarak çalıştığını, son aldığı ücretin brüt 886,50 TL olduğunu, 11/01/2012 tarihinde yemekhane personeli ... ile tartıştığı, bu tartışmadan sonra izin aldığı ancak izin süresinin geçmesine rağmen işe gelmediğini, müvekkili şirketin ısrarlı aramaları üzerine işe geleceğini beyan etmesine rağmen müvekkili şirkete noter kanalıyla iş akdinin feshedildiğinden bahisle ihtarname gönderdiğini, müvekkili şirketin ihtarnamede belirtilen hususları kabul etmediğini karşı ihtarname ile davacıya bildirdiğini, davacının gönderdiği ihtarname ile iş akdini haklı nedene dayanmadan feshettiğini, davacının müvekkiline ait işyerinde haftanın 5 günü 08:30 ila 18:30 arasında çalıştığını, cumartesi ve pazar günlerinde çalışmadığını, büro elamanı olan davacının ulusal bayram ve genel tatil günlerinde de çalışmadığını, bakiye ücret alacağının dava tarihinden önce maaş hesabına yatırıldığını, ödenmeyen ücret alacağının bulunmadığını, tüm yıllık izinlerini kullandığını savunarak, davanın reddini istemiştir.
C) Yerel Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, ispat yükü üzerinde olan davalının iş akdinin tazminat ödenmesini gerektirmeyecek şekilde sonlandığını ispat edemediği gerekçesi ile toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak, ücret ve hafta tatili alacak taleplerinin reddine, diğer taleplerin ise kısmen kabulüne karar verilmiştir.
D) Temyiz:
Kararı davalı vekili temyiz etmiştir.
E) Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre davalı vekilinin aşağıdaki bentlerin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Davacı işçinin fazla çalışma yapıp yapmadığı konusunda taraflar arasında uyuşmazlık bulunmaktadır.
Fazla çalışma yaptığını iddia eden işçi bu iddiasını ispatla yükümlüdür. Fazla çalışmanın ispatı konusunda işyeri kayıtları, özellikle işyerine giriş çıkışı gösteren belgeler, işyeri iç yazışmaları delil niteliğindedir. Ancak, fazla çalışmanın yazılı belgelerle kanıtlanamaması durumunda tarafların, tanık beyanları ile sonuca gidilmesi gerekir. Bunun dışında herkesçe bilinen genel bazı vakıalar da bu noktada göz önüne alınabilir. İşçinin fiilen yaptığı işin niteliği ve yoğunluğuna göre de fazla çalışma olup olmadığı araştırılmalıdır.
Somut uyuşmazlıkta, davacının davalı işyerinde 08:30 – 18:30 saatleri arasında çalıştığı uyuşmazlık dışı olup, uyuşmazlık davalı işyerinde haftanın 5 günü mü yoksa 6 günü mü çalışıldığı noktasında toplanmaktadır. Davacı, haftanın 6 günü çalıştığını ileri sürmüş, davalı ise haftanın 5 günü çalıştığını savunmaktadır. Davalının dinlettiği tanıklar, davalı savunmasını doğrulamışlardır. Davacının dinlettiği 3 tanık da davacı iddiasını doğrulamakla birlikte, davacının tanıklarından biri kız kardeşi, diğer amcasının kızı, sonuncu ise yine işyeri çalışanı olmayan bir başka tanıdığıdır. Davacı tanıklarının hem işyeri çalışanı olmamaları hem de davacı ile olan yakınlıkları birlikte değerlendirildiğinde, davacının fazla mesai yaptığı iddiasını ispat ettiğinden söz edilemez. Açıklanan nedenle, davalı işyerinde haftada 5 gün 08:30 – 18:30 saatleri arasında çalıştığı anlaşılan davacının fazla mesai yaptığı iddiasını ispatlayamadığından buna yönelik talebin reddi yerine kabulü hatalıdır.
Kabule göre de, ıslah tarihi 03/12/2013 tarihi olup, ıslaha karşı zamanaşımı def’i nedeniyle dava dilekçesinde istenen miktar hariç 03/12/2008 tarihinden önceki fazla mesai alacakları zamanaşımına uğradığı halde mahkemenin bu durumu doğru şekilde değerlendiren bilirkişinin 20/01/2015 tarihli ek 2. raporuna göre karar verilmesi gerekirken, hesaplamayı 1 yıl fazla olacak şekilde 03/12/2007 tarihine götüren 12/05/2014 tarihli ek 1. rapora göre karar verilmesi; keza çalışılmayan ulusal bayram ve genel tatil günlerinde de fazla mesai hesaplayan ek 1. raporun bu yönüyle de hatalı olduğu ve bu hatanın yine hükme esas alınmayan ek 2. raporda giderildiğinin gözden kaçırılması ve son olarak da fazla mesaiye ilişkin hüküm kurulurken 19/01/2012 ihtar tarihinde, henüz bir temerrüt oluşmadığı, temerrüdün ihtarın tebliğinden sonra ve ihtarda belirtilen 7. günün sonunda oluşacağının da düşünülmemesi de isabetsizdir.
3-Davacının yurt dışında bulunduğu günleri ücretli izinden kabul eden bilirkişi değerlendirmesine davacının itirazının olmadığı da gözetildiğinde, bilirkişinin davacının yurt dışında olduğu günleri eksik belirlediği ek 1. rapordaki hatanın, ek 2. raporla düzeltildiği gözetilerek, davacının yıllık ücretli izin alacağı talebinin 20/01/2015 tarihli ek 2. rapora göre hüküm altına alınması gerekirken, gerekçesi de belirtilmeksizin 12/05/2014 tarihli ek 1. rapora göre karar verilmesi de hatalıdır.
4-Davacı dava açmadan önce, davalıya gönderdiği 19/01/2012 tarihli ihtarname ile ihbar tazminatını talep etmiş olup, davalıya ödeme için tebliğden itibaren 7 gün süre tanınmıştır. Öncelikle sözü edilen ihtarnamenin davalıya tebliğ edilip edilmediği, tebliğ edilmiş ise tebliğ tarihi ve dolaysıyla temerrüt tarihi, dosyada ihtarnamenin tebliğ şerhli örneği bulunmadığından belli değildir. Mahkemece ise, ihbar tazminatına 19/01/2012 tarihinden itibaren ve bu tarih söz konusu ihtarnamenin tarihi olduğu halde dava tarihi denilerek faize hükmedilmiştir.
O halde mahkemece yapılacak iş, ihtarnamenin tebliğ edilip edilmediği, edilmiş ise tebliğ tarihini araştırıp, tebliğ tarihine 7 gün daha ilave ederek temerrüt tarihi belirlenmeli, davacının fesih tarihinden itibaren faiz talebinin, daha azı olan temerrüdü de kapsadığı gözetilerek ihbar tazminatına belirlenecek temerrüt tarihinden itibaren, ihtarnamenin tebliğ edilmediği veya ihtarname ile oluşan temerrüt tarihinin dava tarihinden sonraki bir tarihe denk geldiği saptandığı takdirde ise, dava tarihi olan 14/02/2012 tarihinden itibaren, faize hükmetmektir.
5- Yıllık ücretli izin alacağına ilişkin hüküm kurulurken 100 TL için faiz başlangıcı olarak belirlenen 19/01/2012 tarihi ihtar tarihi olup, ihtarla temerrüt oluşmayacağından, temerrüdün hangi tarihte nasıl oluştuğuna ilişkin bir önceki bentte yapılan izahın bu alacak talebi bakımından da geçerli olacağının düşünülmemesi de yine hatalıdır.
6-Hüküm altına alınan alacakların net mi yoksa brüt mü olduğunun hükümde belirtilmemesinin HMK’nun 297/2. maddesine aykırı olduğunun ve infazda tereddüde yol açacağının düşünülmemesi de isabetsiz olup, bir diğer bozma nedenidir.
F) SONUÇ:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı nedenlerden dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 20/05/2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.